Adı Olmayan Kadın

Bugün kimse aramadı.

Artık alıştım sanırım bu durum beni şaşırtmıyor.

Telefon içim kadar sessizdi.

Odamda ki camın önüne oturdum akşam vakti dinmeyen trafiği izledim. Herkes bir yere gidiyordu, herkesin bir hikâyesi vardı. Benimkini kimse sormuyor artık.

Sanki sayfalarım okunmadan çevrilmiş gibi.

Sanki ben burada kalmışım, herkes gitmiş.

Kendime kahve yaptım,sigarayı da biraz arttırdım bu ara

İkinci fincanı da koydum masaya. Kimse gelmeyecek biliyordum. Ama bir yanım yine de bekledi.

İnsanın içinde bir yer hep umutlu kalıyor galiba.

İşte en çok orası yoruluyor.

Ama bu gece şunu fark ettim:

Yalnızlık, sessizlik değilmiş.

Yalnızlık, çok şey biriktirip hiçbirini anlatamamakmış.

Kimseye “benim de canım yanıyor” diyememekmiş.

En kötüsü de... kimsenin sormamasıymış.

Bu da bugünün kaydı olsun.

Çok büyük bir şey olmadı ama içim ağrıyor biraz nedensiz

Ve ağrıyınca yazıyorum.

Çünkü yazmak, hiç kimse yokken de biriyle konuşmak gibi..

26.07.2025