Yaz Ayları Bana Yaramıyor

Yaz gelsin diye heyecanlanan insanlar var ya hani… Deniz, kum, güneş, sahil… Onlar düşünsün, ben şimdiden dağıldım bile. Hava ısındıkça benim ruhum eriyor, ama böyle huzurla değil… Yapış yapış bir erime bu. Geceleri yatakla kavga ediyorum. Terliyim, yorgunum, sinirliyim ama bir türlü uyuyamıyorum. Yastık, battaniye, çarşaf sanki hepsi bana düşman. Sanki çarşaf bana yapışmış, yastık üstüme çullanmış gibi. Sağa dönüyorum olmuyor, sola dönüyorum olmuyor, üstümdeki tek şey nem ve sabırsızlık. Uyumak istiyorum ama vücut diyor ki: “Hahaha, bugün de yok canım.” Uykusuzluk zaten başlı başına bir felaket. Ama üstüne bu sıcak ve bu sinir… Resmen yazın bünyeme format atıyor ama sistem zaten bozuk. En küçük şey bile batıyor bana yaz akşamlarında. Bir sinek vızıldasa cinayet sebebi. Birisi bana seslense, "ne var ya!" diyecek kıvama geliyorum. Çünkü sıcağın üstüne bir de o görünmez ama her yere yapışan sinir geliyor. Bilirsin, sebep yok, bahane yok, ama yine de her şey batıyor. Kendime bile tahammülüm yok bazen. "Kalk artık, bir duş al, insan ol" diyorum ama kim dinleyecek? Ben bile dinlemiyorum. Birazcık serin bir esinti, bir yağmur istiyorum sadece. Çünkü bir yağmur yağsa, bu yapış yapış halim de akıp gidecek sanki. Benim mevsimim yaz değil kuzum, ben serin akşamların, bulutlu gökyüzünün insanıyım. Sıcağı severmiş gibi yapan ama aslında vantilatörle nikâh kıymış biriyim. Yaz bana iyi gelmiyor. Yaz beni yapış yapış yapıyor. Ve yaz beni… epey bir sinirli yapıyor. Ama olsun. Ben de böyleyim işte. Kimine deniz, kimine yağmur yakışır. Bana da biraz serinlik ve bol bol yalnızlık. Belki bir gün yağmur yağar. Belki bir gün uyurum. Belki bir gün biri gelir ve sinekleri öldürür. Beni ayakta tutan şey sonbahar'a 2 aydan az bir zaman kalması... 13.07.2025